Με ένα γκολ του Γκέτσε στην παράταση, η Γερμανία κατέκτησε το 20ο παγκόσμιο κύπελλο και το τέταρτο της ιστορίας της. Ήταν μία δίκαιη επικράτηση ασχέτως αν η απόδοση της δεν είχε μεγάλη διαφορά από την απόδοση της Αργεντινής. Η Γερμανία έπαιξε το καλυτερο ποδόσφαιρο στη διοργάνωση, έχοντας ως προίκα
τελικού το εντυπωσιακό 7-1 επί της Βραζιλίας. Ο Μέσι δεν κατάφερε καθώς εμφανώς αντιμετώπιζε πρόβλημα τραυματισμού. Και η Αργεντινή δεν κατάφερε να κάνει γκολ κάποιες ευκαιρίες που δημιούργησε. Τα κατάφερε ο Γκέτσε, στην πρώτη ευκαιρία που έκανε, μπαίνοντας ως αλλαγή.
Να, λοιπόν, τι θα μου μείνει από αυτό το Μουντιάλ...
Η καλύτερη Γερμανία που έχω δει ποτέ. Όχι μόνο από ποδόσφαιρο, αλλά και από ήθος και σεμνότητα. Σαν να βάλθηκε αυτή η ομάδα να διαψεύσει τα εθνικά στερεότυπα που κυκλοφορούν, κυρίως στη νότια Ευρώπη, και που θέλουν την αλαζονεία να είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του γερμανικού έθνους. Θυμηθείτε πώς οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να πανηγυρίσουν αμέσως μετά τη λήξη του ημιτελικού και πόσην ώρα πέρασαν παρηγορώντας τους ηττημένους αντιπάλους τους. Αυτή η ομάδα κέρδισε οπαδούς για την Εθνική Γερμανίας τις επόμενες δεκαετίες, όπως η Βραζιλία το 1970 και το 1982.
Το νέο Τραφάλγκαρ για την Ισπανία, η πεντάρα από τη διαστημική Ολλανδία, με το αξέχαστο γκολ του Φαν Πέρσι, και η ολοκλήρωση της καταστροφής στην πρώτη φάση. Τέλος μιας ολόκληρης εποχής και, ελπίζω, τέλος για το άθλιο και βαρετό τίκι - τάκα που δίδαξε η Μπαρσελόνα και κόντεψε να κάνει πολλούς να κόψουν το Τσάμπιονς Λιγκ.
Η λάμψη του Σουάρεζ στο ματς με την Αγγλία, με τα δύο εξαιρετικά τελειώματα που έστειλαν σπίτι της τη χώρα που είχε δεύτερη πατρίδα.
Η παράνοια του ιδίου με το τρίτο (και χειρότερο) δάγκωμα αντιπάλου μέσα στη σεζόν, που μας άφησε κληρονομιά τη γνωστή ανατριχιαστική φωτογραφία.
Η νέα, για πολλοστή φορά, απογοήτευση από την Αγγλία. Παρά το σοβαρό, δουλευταρά προπονητή και τη φρεσκάδα της, πάλι έπεσε στο πρώτο εμπόδιο. Πήρε μαζί της και την -συνήθως σοβαρή- Ιταλία.
Η μεγάλη χαμένη ευκαιρία για την Ελλάδα. Πότε θα ξαναπέσουμε σε τόσο βατό όμιλο, πότε θα ξαναπέσουμε σε τόσο εύκολο αντίπαλο στους 16, θα τον βρούμε σε τόσο κακή μέρα και να παίζει επί 70 λεπτά με δέκα... Αυτό το ματς δεν έπρεπε σε καμμία περίπτωση να έχει φτάσει στα πέναλτι! Τουλάχιστον, γλυτώσαμε από τις πατριωτικές εξάρσεις που αναγκαστικά θα μας τάιζαν με τα ρεπορτάζ τους τα ΜΜΕ μας.
Πάνω από όλα όμως...
Η 11η Σεπτεμβρίου του ποδοσφαίρου. Όλοι θα θυμόμαστε για πάντα πού ήμασταν εκείνο το βράδυ, πού και με ποια παρέα είδαμε τη Βραζιλία να τρώει επτά.
ΥΓ: Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας θα μου μείνει ακόμη ως το Μουντιάλ της εξάντλησης, του αγώνα και της ελπίδας, αλλά και το Μουντιάλ της Λιλής και του Χρήστου.
Ο Πάνος Πολυζωΐδης είναι δημοσιογράφος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου