H κατάκτηση του Euro της Πορτογαλίας πέρασε με κόσμο να πανηγυρίζει στους δρόμους, πανηγύρια στο Καλλιμάρμαρο, πανηγυρτζίδικη διάθεση και συμπεριφορά γενικώς.
Αλλά μόλις κόπασαν τα πανηγύρια και κατακάθισε ο καπνός από τα πούρα, φάνηκε η γυμνή αλήθεια και η αληθινή γύμνια ταυτόχρονα: τίποτα απολύτως
δεν έγινε σε κανέναν τομέα του ποδοσφαίρου, καμία υποδομή, κανένα πλάνο για αντιμετώπιση της βίας, τίποτα που να πιάνει το άθλημα από το χεράκι και να το πηγαίνει σε πιο ασφαλή μονοπάτια.
Κι όσο για τους παίκτες, τους θριαμβευτές της Πορτογαλίας, κάποιοι είχαν πάρει μεταγραφή πριν το Euro, άλλοι έκαναν μια «αρπαχτή στην επαρχία» μετά απ' αυτό χωρίς πολλές απαιτήσεις αλλά απλά με καλά συμβόλαια και οι περισσότεροι επέστρεψαν στον υπέροχο βούρκο του ελληνικού πρωταθλήματος.
ΣHΜΕΡΑ, δέκα χρόνια μετά, χωρίς την κατάκτηση μιας κούπας αλλά με μια πρόκριση στους «16» στις αποσκευές και την πικρία για τον αποκλεισμό από την οκτάδα, ανοίγεται ξανά μπροστά μας η ευκαιρία να γίνουν πράγματα και να αλλάξουν κάποια άλλα. Η κραυγή αγωνίας των διεθνών, σχετικά με τις αθλητικές εγκαταστάσεις που πρέπει να υπάρχουν για τις Εθνικές ομάδες, είναι μια κραυγή λογικών ανθρώπων προς παράλογα ή αναίσθητα αυτιά: το απόλυτα λογικό και αυτονόητο ζητούν οι παίκτες, αυτό που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και δεκαετίες ή έστω χρόνια και το ζητούν τώρα, που νιώθουν ότι είναι σε θέση ισχύος για να το κάνουν, που είναι πιο ισχυροί διαπραγματευτικά σε σχέση με πέρυσι ή πρόπερσι, λόγω της πορείας στο Μουντιάλ. Μπράβο τους, που είναι οι μοναδικοί που σκέφτονται λογικά, πρακτικά και ποδοσφαιρικά, παρόλο που η δουλειά τους δεν είναι να σκέφτονται αλλά να παίζουν.
ΑΠΌ 'ΚΕΙ ΚΑΙ ΠEΡΑ, ίσως είναι η στιγμή να κεφαλοποιήσουν και οι ίδιοι οι παίκτες προς όφελός τους την πορεία στο Μουντιάλ και την καλή απόδοση που είχαν αρκετοί εξ αυτών.Οι δυο κεντρικοί μας αμυντικοί, απέδειξαν σε όλους αυτό που εμείς ήδη γνωρίζαμε, ότι μπορούν να σταθούν σε κάθε καλό πρωτάθλημα απέναντι σε top-class παίκτες. Παπασταθόπουλος και Μανωλάς μπήκαν σε πολλά μπλοκάκια σκάουτερ και λίστες ομάδων, ο πρώτος ήδη είναι σε μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα, ο δεύτερος σφράγισε μια καλή χρονιά που διαφήμισε την πραμάτειά του στο Champions League με ένα πολύ καλό Μουντιάλ και με δεδομένο ότι υπάρχει μια σχετική λειψανδρία παγκοσμίως σε καλά σέντερ-μπακ, δεν αποκλείω να τους δούμε και τους δυο ή τον έναν κάπου πολύ ψηλά.
ΑΥΤO το Μουντιάλ, ήταν και το Μουντιάλ του Χολέμπας. Στα 30 του πλέον, μετά από μια κακή πρεμιέρα, έκανε μια φοβερή διοργάνωση και έδειξε στοιχεία μοντέρνου, γυμνασμένου και επιθετικογενούς αριστερού φουλ-μπακ που δεν πέρασαν απαρατήρητα. Οπως δεν πέρασαν απαρατήρητα τα χιλιόμετρα που έκανε ο Μανιάτης, το καλό παιχνίδι του Σάμαρη κόντρα στην Ακτή αλλά και η ποιότητα των «Ιταλών» Κονέ και Χριστοδουλόπουλου, που βέβαια τους ξέρουν στην Ιταλία και βλέπω να παραμένουν εκεί- ο Λάζαρος όπως διάβασα συνεχίζει ιταλικά στη Βερόνα. Και φυσικά υπάρχει ο Σαμαράς, με μεγάλο όπλο την ελευθερία του, που σημαίνει ότι κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να τον αποκτήσει στα 29 του χωρίς να χρειαστεί να πληρώσει ούτε σεντ στη Σέλτικ.
ΜΑΚAΡΙ όλοι τους ή όσοι το επιθυμούν, να ανοίξουν τα φτερά τους για κάπου καλύτερα και ψηλότερα από δω. Μέσα από τη δική τους πρόοδο, εξέλιξη και βελτίωση των αποδοχών τους, μπορεί να προοδεύσει και να εξελιχθεί το ποδόσφαιρο, μπορούν να υπάρξουν κι άλλοι που θα κάνουν όνειρα να κλοτσήσουν την μπάλα, να φορέσουν το εθνόσημο, να πάνε σε ένα Μουντιάλ, να πάρουν μια καλή μεταγραφή, να βγάλουν καλά χρήματα.
Αυτή είναι τελικά και η μοναδική ελπίδα, όσο τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν βελτιώνεται και δεν πηγαίνει μπροστά στο δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Πηγή: SportDay
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου